قطب راوندی روایت کرده است:

چون حضرت فاطمه (س) از دنیا رحلت فرمود: ام ایمن (خادمه آن حضرت) سوگند یاد کرد که دیگر در مدینه نماند، زیرا که نمی توانست جای آن حضرت را خالی ببیند، پس از مدینه خارج شد و به طرف مکه به راه افتاد. در بین راه دچار تشنگی و گرسنگی شدیدی شد. چون از یافتن آب مایوس شد دست به سوی آسمان بلند نمود و عرض کرد: خداوندا! من خادمه حضرت فاطمه ام، آیا مرا از تشنگی هلاک خواهی کرد؟ ناگهان به اعجاز فاطمه (س) دَلْو آبی از آسمان برای او به زمین آمد. چون از آن آب خورد تا هفت سال محتاج به خوردن و آشامیدن نشد. مردم او را در روزهای بسیار گرم برای کار به بیابان می فرستادند، اما او تشنه نمی شد.

منبع: منتهی الآمال: ج ۱، ص ۲۹۲.